Als de oorlog komt, en als ik dan moet vluchten..

Wereldvluchtelingendag herinnert ons eraan dat vluchten geen keuze is, maar een noodzaak. Toch houden we graag vast aan het idee dat het misschien wel te organiseren valt, met een goedgevulde rugzak, een stappenplan en een volle powerbank. Alsof je in crisistijd gewoon je checklist afvinkt. Maar echte vluchtverhalen kennen geen schema, alleen angst, chaos en verlies.

In deze column houdt collega Margo Geleyn ons een spiegel voor: over privileges, schijnzekerheid en de wrange kloof tussen onze verbeelding en de werkelijkheid van mensen op de vlucht. 

Als de oorlog komt, en als ik dan moet vluchten,

dan staat mijn survivalpakket klaar.

Powerbank, paspoorten, proteïne bars.

Cash geld en een herbruikbare waterfles.

En waar liggen die waarden van de verlichting ook alweer?

Nog snel even buienradar checken.

Stevige schoenen en een k-way mag ik ook niet vergeten.

Misschien moet ik Duolingo installeren? Frans komt altijd van pas.

Of begin ik beter Russisch te studeren?

Als de oorlog komt, en als ik dan moet vluchten,

ga ik dan eerst, of neem ik de kinderen meteen mee?

Alleen is maar alleen, en dan moet ik misschien op straat slapen.

Is er gezinskorting voor de oversteek op zee?

Wij doen niet aan asieltoerisme, we gaan legaal migreren.

Met de flixbus, of zo’n Eurailpas, het vliegtuig als het echt niet anders kan.

(we mogen het klimaat ook niet vergeten)

Met onze visa raken we bijna overal.

Ben ik dan verzekerd op mijn recht om terug te keren?

Als de oorlog komt, en als ik dan moet vluchten,

zal ik het eten dag per dag rantsoeneren.

Op angst en onzekerheid kan je gelukkig lang teren.

Maar waar staat de menselijkheid te koop?

En wanneer wint de honger het van de hoop?

Hopelijk komt de vrede op tijd. 

En blijft het trauma niet te lang nazinderen.

Maar als onze schuilplaats gebombardeerd wordt,

moet ik dan zelf witte lakens voorzien voor de kinderen?

Je hele leven achterlaten, dat kan je niet plannen. Niemand vlucht uit gemak of voor z’n plezier. Laat de menselijkheid winnen, iedereen is welkom hier. 

Tekst: Margo Geleyn - Farah Laporte